Mud Masters 6 maart Haarlemmermeer!

We staan allemaal vroeg naast ons bed. We slapen die nacht slecht…toch een beetje spanning misschien?  We ontbijten op ons gemak en rommelen nog wat in huis. Om 9 uur gaan we startklaar naar de opa en oma van Kyano en Bodhi. Want die gaan vandaag met ons mee. Zij kunnen op de jongens letten terwijl Sven en ik voor het eerst samen rennen! Wij vinden dit natuurlijk helemaal te gek want zo hebben we onze grootste supporters bij ons en kunnen we voor het eerst samen lopen!

Als we eenmaal aan komen rijden kunnen we na het betalen van 8 euro direct bij de start parkeren. We zijn er al om 10.00 uur. Iets vroeger dus dan gepland maar dan kunnen we rustig aan even sfeer proeven, opa en oma wat tips geven over waar ze kunnen kijken en nog even wat eten.

Onze jongens ontdekken de ramp van Bavaria. En daar zijn ze zeker een half uur tegen op aan het rennen! Kyano haalt het door de tip door te blijven rennen en niet te springen. Bodhi red het bijna en met een beetje hulp van ons helemaal! Kanjers!

Er zijn toch best wat mensen die ons herkennen en we maken hier en daar nog een leuke babbel! Leuk om mensen nu ook echt even een hand te kunnen geven! Onder andere met 2 inspirerende leden van Team No Limits! Wij hebben veel respect voor dit geweldige team! En met Sue. Zij heeft gisteren de 42 km gelopen bij de Mud Masters en doet vandaag voor de lol nog even de 6 km. Kicken dus!

We besluiten 1 wave vroeger te starten om 11.50 uur. Het is een gezellig vak en de sfeer zit er goed in! De jongens komen ons bij het  hek nog even voorzien van een dikke kus en een harde OORAH roep 🙂 Toppers!

We hebben toch allebei 3 lagen kleding aangedaan en ik (Michelle) heb delen ingesmeerd met vaseline die me hopelijk een beetje beschermt tegen de kou. Maar het zonnetje schijnt en dus zien we het positief in! 😉

En dan is het zover een enorme knal en daar gaan we….. Onze jongens staan langs de route en zwaaien ons uit! We zijn benieuwd wanneer we ze weer treffen 🙂 Eerst een paar hooibalen over en een stukje rennen. Al binnen een paar meter word ons duidelijk waarom het de MUD masters is.  Michelle heeft helaas wel last van haar kuiten en we moeten stukken lopen omdat we niet willen dat ze een blessure oploopt. De obstacles zijn leuk! We hebben er wel lol in! Aangezien Sven normaal gesproken in het wedstrijdvak vooraan loopt is het ook voor hem een hele andere run. Hij rent inmiddels tussen bijna alleen maar vrouwen die maar wat blij zijn dat hij erbij is! Super makkelijk zo’n grote, sterke, lange man bij al die hoge muren 😉 Michelle helpt ook nog 2x Sven over de muur en voelt zich heel stoer dat dat lukt.

Dan komen we bij Michelle haar favoriete obstacle de Mud trenches! Ze zijn koud, modderige en glibberig precies zoals we het graag hebben! Alhoewel iets minder koud is misschien wel fijn, maar we kunnen nog lachen!

Dan komen we aan bij de gevreesde Beat the piramide. Hij ziet er misschien niet zo moeilijk uit maar bij het 2de gedeelte was het zwaar! De mudcrawl ging prima! Lekker stukje en goede, vieze en koude modder. Dan komen we aan bij een grote houten plaat. Hij is stijl en heeft allemaal kleine houten blokjes die ervoor moeten zorgen dat je op deze mega gladde plaat stapje voor stapje omhoog moet komen. Voor iemand van 1.64 cm groot is dit geen grapje…..Michelle vond hem doodeng! Echt doodeng! Maar met Sven aan haar hand heeft ze het gehaald! Met de nodige tranen eenmaal boven…….

En wat een lol hebben we op het enorme luchtkussen! Sven gaat voorop en denkt dat Michelle vlak achter hem zit. Michelle valt en word opgezwolgen door dit enorme ding haha! Maar uiteindelijk met hulp van andere mensen halen we de overkant.

Bijna aan het einde van de run haalt helaas een koude regen/hagel of natte sneeuwbui ons in en beginnen we allebei toch wel heel erg koud te worden. Omdat het voor Michelle met haar kuiten even niet lukt om te hardlopen worden we kouder en kouder. We besluiten een stuk af te snijden en komen dan aan bij de Pipe runner. Inmiddels hebben we allebei geen gevoel meer in onze handen… maar onze jongens staan te kijken en dus willen we ons niet laten kennen. Sven gaat eerst en BAM op de ramp….Nog een keer! En nu lukt het hem wel! Nu gaat Michelle. Klemvast aan Sven zijn arm, ja dit gaat lukken….of nee, nee, nee toch niet….BAM op de ramp! 🙁 Michelle haar handen doen inmiddels zoveel zeer dat ze er de brui aan geeft! Balen want ze had hem een 2de keer zeker gehaald maar ze kan echt niet meer….

En dan de finish over! Een euforisch gevoel! We hebben het gehaald. Onze mannetjes rennen op ons af en knuffelen ons plat! Wat zijn ze trots. Eerlijk is eerlijk hier kan geen tshirt of medaille tegenop! 2 van die kleine mannetje die je ondanks dat je helemaal onder de modder zit knuffelen en kussen en zeggen dat je de stoerste papa en mama van de wereld bent! Hierna snel omkleden en wat is het onwijs fijn om in een warme hal te kunnen staan. De d.j. draait een lekker plaatje, de bavaria meisjes geven ons een lekker blikje en er staan warmtelampen. We kijken elkaar aan en geven elkaar een dikke kus WE DID IT!!!!

Eenmaal thuis met ons gezin en opa en oma eten we een dikke stapel pannekoeken met elkaar! Want die hebben we allemaal wel verdiend! We praten nog even lekker na en drinken een lekker drankje. Volgende keer weer? Als het aan ons ligt zeker weer! Michelle is er wel van overtuigd dat ze nog harder moet gaan trainen maar dat was toch al het doel!  En voor Sven was het een run anders dan al zijn andere runs. Hij heeft genoten! Dus ook met het nog een keer samen rennen zeggen we zeker JA! Dus ook hiertegen is ons huwelijk bestand 😛

’s avonds liggen onze mannetjes al snel op 1 oor want tja ook echte Mudmasters moeten af en toe goed slapen 😉

Untill next time!